وقتی که از هیاهوی پر تردد بشریت
رسیدی به سر کوچه آدمیت
لختی تامل کن
اندکی بایست
نفسی تازه کن
و با همه ی هیبت خود
ادب کن
و دو زانو بنشین بر سر
درس کلاس تقدیر
که در انجا خواهی دید
همه ی دغدغه ی سحر خیزی آفتاب را
و لطافت تو درتوی هوا
و زیرکی شب بو های باغچه ی تنهایی
و بی رحمی کودکان بازی گوش
و نامردی علف های هرز
و گهواره ی پر تلاطم خاک
و دستان پر مهر و عطوفت باغبان را
و تو خواهی فهمید که بشر تنها نیست
در مجلس روضه ای که
از کینه و عداوت از دشمن
خبری نباشد
خطیب آن یزید است و
مداحش عمربن سعد و
سینه زنانش شمر بن ذی الجوشن
و چهل هزار سیاه لشکر
در روز عاشورا
عده ای فقط
تا جلوی بینیشان
را می دیدند
برای همین
با یک حساب
سر انگشتی
معلوم بود
چرا تعداد
احرار
به
اشرار
یک به هزار است
یزید میخواست
با شانتاز رسانه ای
اهل بیت حسین(ع) را
زمین گیر کند
غافل از اینکه
خبرگزاری افشاگر زینبی
دستان رذالت آل امیه
را قبل از همه رو کرد
چقدر آقایی
وقتی پیش شرط
اهدای زمین کربلا را
رفع عطش از زائران
حسینیت قید کردی...
از همان روز اول
فکر و ذکرت
زوار حرم بود
وقتی کاروان
در زمین کربلا از
حرکت ایستاد
کسی فکرش نمی کرد
اولین کارت خرید زمین
لَم یَزرَع کربلا باشد...
تا دیگر حرف و حدیثی
از غصبی بودن محل دفنت به
میان نباشد
ای مالک کون و مکان
مسلم میخواست
به همگان بفهماند
بی وفا همیشه بی وفاست
حتی اگر
چهل هزار بار عهد ببندد
اگر پست چی
قصه ی کرب و بلا
میدانست
با ارسال نامه ی بی مروتان
چه مصیبتی
سر می دهد
شاید هرگز این شغل را
انتخاب نمی کرد
از چشمان خدا افتادند
مردم کوفه
وقتی قلم های
دعوتشان
به قدم های
رفتنشان
برای
کُشتن
بهترین محبوب خدا
بدل شدند
