آقا مرتضی نمی دانم چرا وقتی این سخنت را خواندم نا خودآگاه به یاد رفقای جهادیم افتادم ...؟!
"آنگاه که طبل جنگ با دشمنان خدا نواخته می‌گردد و «اهل بلا» در می‌یابند که نوبت آنان در رسیده است، «اهل دنیا» چون مارمولک‌های بیابانی که از رعد و برق می‌ترسند، ناله‌کشان به هر سوراخی پناهنده می‌شوند." سیدشهیدان اهل قلم سیدمرتضی آوینی
این واژه ها وقتی به هم می رسند چقدر خوب با هم ایاغ می شوند
کاش ما هم از این واژه ها تقلید می کردیم
آن قدر که برای ترمیم دندان پوسیده اش وقت گذاشت
برای خلاصی از نفس پوسیده فکری نکرد
برای عده ای این زندان(دنیا) چقدر باصفا ساخته شده!
اگر این زندان است...
پس لطفا مجال دهیدتا قدری آزاد باشیم؟
حرف هایم زمانی زیباست که ازناگفته ها حکایت کند...
و نگفته ها زمانی دلچسب است که از ناکرده ها شکایت کند
پی نوشت:
"ارزش عمیق هرکس به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد"دکتر شریعتی
